کد خبر:244597
پ
۱۴۰۱۱۰۱۵۰۰۰۶۳۷_Test_PhotoN
🌷 «یادی که دردلهاهرگزنمی میرد یادشهیدان است» 🌷

🌹جمعه های «شهدایی» احرار/ روایت یادواره ای که ساعت چهار بامداد برگزار شد!

…به همین نشانه ها بود که همه ما اهالی محله فکر می کردیم عمو تحملش به این داغ بیشتر از ماه بی بی است. همه فقط نگران ماه سلطان خانم بودیم. مطمئن بودیم پیرمرد با معجزه باغبانی مرهمی برای درد خودش پیدا کرده لابد.

گروه ایثارو مقاومت پایگاه خبری تحلیلی احرارگیل؛هرجمعه باشما با شهدائیم،/🌹جمعه های «شهدایی» احرار/🌹جمعه های «شهدایی» احرار/ روایت یادواره ای که ساعت چهار بامداد برگزار شد!

 

🌹می‌خواهیم هر جمعه کار را با تبرک و مدد از این عارفان عاشق آغاز کنیم و با نامی و یادی از این ستاره‌ها شب کنیم ؛باشد که ادای دینی بر آن همه رشادت، شهامت، مجاهدت و …ان شاءلله.

سالروز وفات حضرت ام البنین(س) فرارسیده است. چند سالی است برای روز وفات این بانوی بزرگ، عنوان و بهانه ای انتخاب شده است. روز تجلیل از «مادران و همسران شهدا». به این مجال و بهانه هم برنامه های مختلفی توسط مراکز گوناگون مذهبی، فرهنگی و هنری کشور برگزار می شود اما راستش یکی از همین مراسم ها هم کمی جلوتر، با کمی تفاوت در خانه ما برگزار شد، درست وقتی همه خواب بودیم. بانی مراسم هم یکی مادران شهدای محله ما بود که پسرش مفقود الاثر بود، مادر شهید «اکبر خمسه».

*****

جملاتی که بالا خواندیدم، روایت همان مادر شهیدی است که وقتی بچه بودم و قرار بود نذری برای اهل محله ببرم، با ذوق و شوق سهم او را می بردم. «ماه بی بی»، «ننه اکبر» هیچ وقت آدم را با کاسه داغ آش، سمنو و شله زرد نذری پشت در معطل نمی گذاشت. گوشه در خانه اش همیشه باز بود. ننه همیشه موقع گرفتن کاسه نذری، سرانگشت من را که بچه بودم فوت می کرد و گاهی هم می بوسید. بعد، می رفت آشپزخانه، کاسه نذری را می شست، برق می انداخت و با یک مشت شکلات یا مخلوط کشمش و گندم بوداده پر می کرد و بر می گرداند.

عقل رس که نباشی، سؤال خام زیاد می پرسی و نظر نپخته هم زیاد می دهی. البته خب! عالم بچگی بود و حرجی به یک عقل بچگانه نبود؛  من مدام از خودم می پرسیدم چرا بقیه مثل ماه بی بی، گوشه در خانه شان را باز نمی گذارند آخه که آدم با کاسه داغ نذری پشت در خانه شان معطل نشه؟ اصلاً همه باید مثل ماه سلطان گوشه در خانه شان باز باشد…

*****

هروقت می رفتیم خانه بی بی، یک سر هم به «عمو صفر»؛ شوهر بی بی می زدیم که البته به او مش صفر هم می گفتند. عمو همیشه خدا یا تیغ گل از دستش بیرون می کشید یا داشت یک نهالی را به آن یکی پیوند می زد یا دستش به قیچی باغبانی و هرس بود یا خلاصه با خاک، گیاه و آب خودش را سرگرم می کرد. مرد مهربانی بود، بخیل نبود. هرچه برای خودشان می کاشت یکی یکدانه بوته اش را هم توی خانه اهالی محله می کاشت. دستش سبک و کافی بود یک گلدان به یک خانواده هدیه بدهد تا از فردایش برکت کند، صاحبخانه سر ذوق بیاید ‌و خودش دست بکار بشود برای کاشتن گل و گیاه بیشتر و شاید هم درست کردن یک باغچه نقلی گوشه حیاط خانه.

*****

تا کلمه، کلمه را قورت نداده و حرف، حرف را گم نکرده و اصل ماجرا از یاد نرفته، ماجرای گرامیداشت مقام شهید و پدر شهید که ماه سلطان خانم وقتی ما خواب بودیم توی خانه ما برگزار کرد را باید روایت کرد تا از قلم نیفتد. در کوچه ما دو خانه چسبیده بهم بود که هردو، خانواده شهید بودند؛ شهیدان اصغر عبدی و اکبر خمسه. پیکر اصغر هم مثل اکبر چند سالی مفقود بود اما دهه هفتاد بود که کامل تفحص و تشییع شد. پیکر اکبر هیچ وقت اما برنگشت.
یکبار ماه سلطان خانم، آمد نشست گوشه خانه ما با گریه ای که هم شبیه خشم بود هم درماندگیِ یک مادر منتظر و خسته، همان طور که بغض صدایش را خفه و بریده بریده می کرد به مادرم می گفت: سیده خانم، از بنیاد آمدند یک پلاک آوردند و عکس یک تکه استخوان نشانم دادند به این قاعده که از پلاک شناسایی اکبر هم کوچک تر بود و می گفتند که پیکر پسرم پیدا شده. بی بی، به این قاعده را که گفت همین طور نصف بند انگشتِ انگشت اشاره اش را نشان داد.

*****

پیرزن طاقت نیاورد و بغضش شد، هق هق گریه. چه گریه ای؛ بی امان و محزون، بند نمی آمد که! آن روزها من نوجوان بودم. حالا دیگر، عقلم می رسید که حکمت باز بودن گوشه در خانه بی بی همان انتظار بود. اینکه مبادا اکبرش بیاید و بماند پشت در. راستش از وقتی این حکمت و راز را فهمیدم، دلم دست و پایم را شل می کرد برای نذری بردن به خانه ماه بی بی. فکر اینکه من چفت در را فشار بدهم و از جا بپرد و فکر کند که مبادا اکبر از راه رسیده، سنگینم می کرد. آن روز بی بی به اصرار مادرم یک استکان چایی سرکشید بلکم شیرینی قند و کشمش کمی شوری اشکش را پاک کند و ببرد.
حق داشت جوان رعنا فرستاده بود جبهه و یک ترکه استخوان آورده بودند. بنیادی ها البته تقصیر نداشتند. از همان اول خیلی از همرزمان اکبر گفته بودند که تاقبل از موج انفجار او را دیده بودند و بعدش نه! این همان نَقل هایی بود که دهان به دهان از خانم های محله شنیده بودیم بااین حال ماه سلطان خانم ترجیح داده بود، چشم براه باشد تا مادری داغدار.

*****

مش صفر بنده خدا، کمرش خم شده بود. اهالی می گفتند سپیدی موها و کمانی کمرش مربوط به نیامدن اکبر است. پیرمرد دوست داشتنی خیلی کم حرف بود. همه اش می ترسید که غصه، بلایی سر همسرش، ماه بی بی بیاورد. به خانم های همسایه گفته بود که من مَردم بالاخره یکجورایی این داغ را تاب می آورم اما بی بی دارد زیر بار این انتظار له می شود، خواهری کنید و هوایش را داشته باشید. بروید بهش سر بزنید، تنها نماند با فکر و خیال. خانه شان را هم پر از دار و درخت و گلستان کرده بود تا پرنده روی شاخه ها بنشیند، لطافت گل ها و آواز پرنده ها کمی احوال همسرش را بهتر کند.

عمو توی خانه همه ما اهل محل هم که مشتاق بودیم، گل های رز رونده کاشت که هنوز توی خانه بعضی از اهل محله هست. من اسمش را در عالم بچگی گذاشته بودم، گل قرمز کاغذی.به همین نشانه ها بود که همه ما اهالی محله فکر می کردیم عمو تحملش به این داغ بیشتر از ماه بی بی است. همه فقط نگران ماه سلطان خانم بودیم. مطمئن بودیم پیرمرد با معجزه باغبانی مرهمی برای درد خودش پیدا کرده لابد…

*****

بچه که بودم اسم این گل ها را بلد نبودم. برایشان از خودم یک اسم من درآوردی گذاشته بودم؛ گل قرمز دیواری. چون دست می انداختند سینه کش دیوار سیمانی خانه و راست می رفتند بالا. فصل گل دهی شان که می رسید انگار دیوار خانه های محله را با لامپ قرمز چراغانی کرده باشی. بزرگ شدم و متوجه که به این ها می گویند «رز رونده». این ها را پدر شهیدمفقودالاثر محله در حیاط ما و همسایه ها کاشته بود. گل های عجیبی هستند، انگار امیدشان بالاست. زمستان، زیر شلاق سوز هوا و برف هم شده که چندباری گل باز کرده باشند. اصل اصلش اما فصل گلبارانشان روی دیوار خانه، اواخر فروردین تا آخرهای خرداد است، یادگاری های عموصفر صبور محله‌…

فصل گل قرمز دیواری ها که می رسد، خانه ما عطر شهید می گیرد. مش صفر بابای شهید خمسه دستش سبز بود اما وقتی اکبرش شهید و مفقودالاثر شد دستش سبزتر هم شد. به یکی از همسایه ها گفته بود، خانه شهید باید باصفا باشد. عمو صفر رفته، دستش از دنیا کوتاه است اما نه! کوتاه نیست. گل قرمز دیواری هایش هنوز دست می اندازند به دیوار خانه همسایه ها و بالا می روند، تا آبی آسمان را بغل کنند انگار…

*****

آدمی، شیرخام خورده است؛ نگو که چشم براه و بیقرارتر از بی بی، همین عموصفر بوده است و ما عمری خوش خیال. سالروز وفات حضرت ام البنین(س)، روز گرامیداشت مقام مادران و همسران شهداست اما کاش یک روز هم انتخاب کنند برای گرامیداشت پدران شهدا. من این را وقتی فهمیدم که بی بی، بی ادا و ادعا وقتی خواب بودیم، آمد و کنج خواب من با اشک برای شوهرش، عمو صفر گرامیداشت گرفت.
همین چند وقت قبل بود که بی فکر و خیال از سر خستگی، خوابم برده بود. بناگذاشته بودم صبح فردا، زود بیدار شوم و به کلی کار عقب انداخته که لیستشان رژه می رفت در ذهنم، رسیدگی کنم. نامردی نباشد. آن شب به همه چیز و همه کس فکر کرده بودم الا همسایه قدیمی. شب اما خوابم برده بود که ماه بی بی با همان چادر توسی گلدارش آمده بود خانه ما. مادر هم مثل همیشه نشسته بود به گوش دادن حرف ها و درد دل بی بی.

*****

حال ماه سلطان خانم خیلی غریب تر از آن روزی بود که آمده بود خانه ما که بگوید یک ترکه استخوان، اکبری نیست که سال ها چشم براه آمدنش نشسته بود. بی بی، توی خواب بی اختیار و بی امان گریه می کرد. با مشت به سینه می کوبید و برای دلتنگی های پنهانی شوهرش؛ مش صفر که اهل یک محله هیچ وقت متوجه آن نشدند، زار زار گریه می کرد. بی بی می گفت، همه این سال‌ها همه فکر کردند او دلتنگ تر از عموست و بیشتر هوای او را داشتند. امان اما از غصه های یواشکی این مرد…
بی بی گریه می کرد و ما هم. به من، پدرم و مادرم در همان عوالم خواب می گفت که شوهرش را «صدام» کشته.

بعد دستش را تا آرنج آن یکی دستش گذاشت و گفت: دست صدام لعنتی تا اینجا به خون شوهر من و پدرهای چشم براه پسرهایشان آغشته است. پدرهایی که یواشکی خون دل خوردند و بی صدا پژمردند. ماه سلطان خانم، بعد بالحن مطمئنی گفت: این داغ، عموصفر را از پا انداخت وگرنه شوهر من حالاحالاها بنا بود زندگی کند…بی بی، بی سر و صدا چادرش را روی سرش محکم کرد و محو شد. انگار یادواره و مرثیه خوانی اش تمام شده باشد.

*****

از خواب پریده ام؛ ساعت چهار صبح، نزدیک اذان صبح است. بزرگی حیرت اینکه این چه خوابی بود من دیدم؟ مثل سیاهی دَم صبح، من را در خود پیچیده. تمام آن روز گیج و منگ بودم، هی در اتاق را باز می کردم و با دیدن  بوته یادگاری و به پاییز نشسته گل قرمز دیواری توی حیاط عمو، یادش می کردم و فاتحه می خواندم. یکهو اما انگار جرقه ای توی ذهنم روشن شد. اینکه انگار، ماه بی بی آمده بود برای جبران محبت های یواشکی عمو. برای جبران اینکه آنقدر این پیرمرد باصفا یواشکی و پنهانی، سفارش بی بی را به همه کرده بود.اصلاً ماه سلطان خانم آمده بود، بگوید دل مادرها و همسران شهدا خیلی شیشه ای است و خیس اشک، درست! اما از مش صفرها، از پدران شهدا هم نباید غافل شد.

*****

داغ فرزند مگر کم است برای پدر. اگر آسان بود چرا امام حسین (ع) در صحرای کربلا برای بردن پیکر علی اکبر(ع) از جوانان بنی هاشم کمک خواست و صورت به صورت علی اکبر(ع) گذاشت و گفت: «بعد از تو خاک بر سر این دنیا پسرم…!» روضه و بُهت حکمت خواب ناگهانی بهم آمیخته است. اشک دارد، خفه ام می کند. مثل آن روز که ماه سلطان بغضش وسط خانه ما ترکید. از این به بعد به ازای هر گل قرمز کاغذی که توی این گلدان چراغانی کند، به خودم نهیب می زنم که عموصفر ببخش ما را فهممان به اندازه صبر تو نبود. متوجه نشدیم، یک عمر، پشت باغبانی و لبخندهایت، داغ دل پنهان کرده بودی. عموجان ببخش ما را که یادمان می رود، مردها هم گریه می کنند. ما یادمان رفت و تو را با تکه تکه های پیکر انتظار هزار پاره برای دیدن اکبرت تنها گذاشتیم به خیال اینکه صبرت بالاست. عمو از این بعد حواسمان به پدران شهدا هم جمع تر است.

ارسال دیدگاه

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

کلید مقابل را فعال کنید

این سایت از اکیسمت برای کاهش هرزنامه استفاده می کند. بیاموزید که چگونه اطلاعات دیدگاه های شما پردازش می‌شوند.